Zmyślone historie

Rozdział 1: Włóczka, która łączy świat

Mariolcia siedziała w swoim sklepie, wpatrując się w szklankę gorącej herbaty, której aromat mieszał się z zapachem włóczek. Zbliżała się noc, a w jej małym sklepiku, pełnym motków o przeróżnych kolorach, panowała ta sama, niezmienna atmosfera spokoju. Jednak dzisiaj coś czuła. Jakby coś niewidzialnego zaczynało się zmieniać w powietrzu.

Mariolcia odłożyła filiżankę na stół i spojrzała na jeden z motków, który wyróżniał się spośród innych. Ciemny błękit, niemal jak bezkresne morze, który zawsze sprawiał, że czuła dziwne przypomnienie o odległych miejscach.

– To znowu ta włóczka… – wymruczała pod nosem. W jej dłoni zadrżała nieznacznie nitka, a ona poczuła, jak znowu zaczyna się coś zmieniać. Od czasu odkrycia tajemnicy „e-dziewiarki” wiedziała, że te włóczki, te kolory, miały moc, którą trudno było opisać słowami.

Ostatni raz, kiedy wzięła jedną z nich do rąk, przeniosła się w czasie i przestrzeni – do innej epoki. Kogo tym razem spotka i gdzie się odnajdzie?

Nagle coś zmieniło się w powietrzu, a powolne krążenie kurtyny z motkami zatrzymało się, jakby czekając na coś lub kogoś. Niewielki ruch i dźwięk nad głową Mariolci sprawiły, że podniosła wzrok. Tuż przed nią, niczym nieoczekiwany gość, pojawiła się… inna rzeczywistość.

Rozdział 2: Na Krecie

Zanim zdążyła pomyśleć, otoczenie wokół niej zaczęło się zmieniać. Włóczka w jej dłoni świeciła słabym blaskiem, jakby sama wciągała ją w wir czasu. Powoli, niepewnie, poczuła, jak ziemia pod jej stopami staje się ciepła, jak powietrze zmienia zapach, a cała sceneria przeistacza się w zupełnie nową rzeczywistość. W zaledwie mgnieniu oka Mariolcia znalazła się w innym miejscu — w starożytnej Grecji, na Krecie.

Zatrzymała się, próbując złapać oddech, gdy wokół niej rozpościerał się widok na wielki pałac Knossos, z imponującymi kolumnami, wyrytymi w wapieniu i tynkiem malowidłami przedstawiającymi mityczne stworzenia.

– To niemożliwe… – wyszeptała, patrząc na scenerię, która niczym żywa pocztówka z mitologii rozpościerała się przed nią.

Mariolcia nie zdążyła dodać nic więcej, bo nagle z ciemnych korytarzy pałacu wyszła postać. Kobieta, ubrana w szatę z lnu, z długimi, ciemnymi włosami, patrzyła na nią z niepokojem.

– Kim jesteś? – zapytała cicho, z napięciem w głosie. – I jak trafiłaś do tego miejsca?

Mariolcia poczuła, jak serce jej bije szybciej.

– Jestem Mariolcia. A ty? Kim jesteś? – zapytała, nie kryjąc swojego zdumienia.

– Jestem Ariadna – odpowiedziała kobieta, a jej głos drżał, jakby nosiła w sobie ciężar tajemnicy. – Jestem córką króla Minosa i mam do spełnienia pewne przeznaczenie.

Mariolcia wstrzymała oddech. Imię Ariadna było jej znane – i to z mitów. To była ta sama Ariadna, która pomogła Tezeuszowi wydostać się z labiryntu Minotaura.

– Minotaur – wymamrotała Mariolcia. – Ty… Ty musisz uratować Tezeusza, prawda?

Ariadna spojrzała na nią, jakby widziała coś, czego Mariolcia nie dostrzegała.

– Tak – odpowiedziała z ciężkim sercem. – Tezeusz ma wkrótce wejść do labiryntu i walczyć z Minotaurem. Muszę mu pomóc. Ale nie wiem, jak… Jestem tak bardzo zmartwiona.

Mariolcia spojrzała na włóczkę, którą trzymała w rękach. Nie była to zwykła nitka, ale coś, co pozwalało łączyć różne światy, przeszłość z teraźniejszością. Nagle poczuła, że to, co ma w rękach, może być odpowiedzią na pytanie, które jej się nasunęło.

– Mam coś, co może ci pomóc – powiedziała, wyciągając w stronę Ariadny motek cienkiej, ale mocnej włóczki. – Ta włóczka… pozwoli ci znaleźć drogę.

Ariadna spojrzała na nią z niedowierzaniem, ale po chwili chwyciła nić, czując, jak zaczyna emitować subtelną energię.

– Dziękuję… – powiedziała cicho, a jej twarz rozjaśnił delikatny uśmiech.

Mariolcia nie wiedziała, co się wydarzy, ale czuła, że teraz jej rola w tej historii była zakończona. Ariadna miała w rękach to, czego potrzebowała, by pomóc Tezeuszowi.

Rozdział 3: Labirynt

Ariadna weszła do ciemnego labiryntu, a serce jej biło szybciej z każdym krokiem. Ściany wypełniały echo jej własnych myśli, a mrok wokół niej zdawał się pochłaniać wszystko. W jej dłoni błyszczała włóczka – nić, która prowadziła ją na nieznane ścieżki. Wiedziała, że nie może się pomylić. Każdy krok musiał być dokładnie obliczony. Po chwili z jej ust wyrwał się cichy szept.

– Tezeuszu… – szepnęła w mrok, choć wiedziała, że jej głos nie dotrze do niego. W labiryncie nie było miejsca na słowa. Liczyła się tylko nić, którą trzymała w dłoni.

Wtedy usłyszała odgłos kroków. Silnych, ciężkich. Serce Ariadny zamarło, gdy z cienia wyłoniła się postać – ogromna, z twardym spojrzeniem, jakby nie z tego świata. Minotaur. Jego ciało pokrywała sierść, a oczy płonęły czerwonym blaskiem. Rozdarł ciszę wściekłym rykiem, który odbił się od kamiennych ścian.

– Tezeuszu! – zawołała Ariadna, mimo strachu w jej głosie. – Gdzie jesteś?!

W tej samej chwili, z głębokich cieni wyszedł Tezeusz. Z mieczem w ręku, zbroja pokryta kurzem, ale jego spojrzenie pełne determinacji. Zatrzymał się, gdy dostrzegł Ariadnę i potwora, który stanął na ich drodze.

– Niech to będzie koniec – powiedział Tezeusz, a jego głos drżał z gniewu. – Dziś ten potwór padnie.

Minotaur rzucił się na niego z ogromną siłą. Tezeusz zablokował pierwszy cios, ale zderzenie z potworem o prawie nadludzkiej sile sprawiło, że ledwo utrzymał równowagę. Cios za cios, potężne uderzenia, które rozbrzmiewały echem w ciemnościach.

Ariadna, trzymając w dłoni nić, poczuła, jak ta drga w jej rękach. Musiała działać. Zaczęła zawiązywać włóczkę w palcach, prowadząc ją w stronę Tezeusza. Czuła, jak każda nitka wiąże się z jego losem, prowadząc go ku wyjściu. Zatrzymała się tuż przed Minotaurem, ścisnęła mocniej nić, która błysnęła w ciemnościach.

Tezeusz, widząc, jak Ariadna trzyma nić, poczuł w sobie przypływ energii. Nagle znalazł w sobie siłę, którą nie wiedział, że ma. Z potężnym ciosem wbił miecz w serce Minotaura, który upadł na ziemię, ostatecznie pokonany.

Ariadna podbiegła do niego, a Tezeusz chwycił jej dłoń.

– Dzięki tej nici – powiedział, łapiąc oddech – wiedziałem, gdzie iść. Znalazłem drogę. Wyszliśmy.

Oboje stali na krawędzi labiryntu, a wokół nich wciąż unosił się zapach starej, kamiennej ziemi. Ciemność zniknęła, a oni stali na wolności.

Rozdział 10: Nić, która zmienia wszystko

A kiedy Tezeusz opuścił labirynt, uratowany przez nić, która poprowadziła go na wolność, historia Mariolci nabrała nowego znaczenia. To, co zaczęło się jako drobna pasja, zakończyło się jednym z największych sekretów ludzkości. Włóczka, którą Mariolcia znalazła w swoim sklepie, zyskała swoją nazwę w mitach i legendach. Nazywano ją Nitką Ariadny – symbolem ratunku i nadziei.

I tak, ta niewielka włóczka, przekazana przez Mariolcię, zyskała status legendy, której moc jest znana na całym świecie.